“I njoh vuajtjet e tyre!” Eksodi 3:7
Këto janë fjalët e vetë Perëndisë! Njeriu nuk mund të shprehet kështu. Ka shumë fije të ndjeshme në shpirt, që keqardhja më e mirë dhe më e butë njerëzore nuk mundet t’i prekë. Por Princi i Vuajtësve, Ai që eci më parë në rrugën e pikëllimit, “e njeh kornizën tonë”.
Kur dhimbja dërrmuese qëndron si akulli në zemër – kur miku më i dashur tokësor nuk mund të hyjë në veçoritë e hidhërimit tonë – Jezusi mundet! Jezusi po! Ai që dikur i barti mëkatet e mia – mbante edhe pikëllimet e mia. Ai sy, tani mbi fron – dikur ishte i zbehur nga lotët!
Izraeli kishte kohë që rënkonte nën skllavëri. Perëndia dukej sikur nuk e dinte – ose, nëse e dinte – sikur nuk kujdesej. Po si Baali, Ai dukej sikur ishte “në gjumë”. Por pikërisht në atë moment – syri i Tij i mëshirshëm po shikonte me dhembshuri popullin e Tij të skllavëruar. Pikërisht në këtë kohë Ai tha: “I njoh vuajtjet e tyre!“
Pikërisht kështu, disa herë Ai mund të duket se na ka harruar dhe na ka braktisur – duke na lënë të shqiptojmë thirrjen ankuese: “A ka harruar Perëndia të jetë i mëshirshëm?” Kur në fakt, gjatë gjithë kohës, Ai është duke u përkulur mbi ne me dashurinë më të dhimbsur. Ai shpesh lejon që nevojat tona të arrijnë skajin e tyre – që Ai të shtrijë dorën e Tij mbështetëse dhe të zbulojë bollëkun e hirit të Tij!
“Ju keni dëgjuar për durimin e Jobit, dhe e keni parë c’bëri në fund Zoti; sepse Zoti është plot përdëllim dhe dhembshuri.” Jakobi 5:11
Dhe Perëndia duke i “njohur” plotësisht pikëllimet tona – është një garanci e bekuar se asnjë gjë nuk do të dërgohet, përveç atyre që Ai i sheh se janë të nevojshme.
“nuk do të të shfaros ty” – thotë Ai, – “do të të ndëshkoj me drejtësi.” Jeremia 30:11
Të gjitha sprovat që Ai dërgon – janë përcaktuar saktësisht – dhe të ndara me mençuri. Nuk ka asgjë të rastësishme ose të panevojshme – jo gjemb të tepërt – asnjë gjë të tepërt!
“Ti i ke numëruar hapat e bredhjes sime; vendosi lotët e mia në calikun tënd; a nuk i ke regjistruar në librin tënd?” Psalmi 56:8. Secili numërohet dhe regjistrohet – pikë për pikë – lot pas loti! Lotët janë gjëra të shenjta midis thesareve të Perëndisë!
Besimtar i përvuajtur, hekuri mund të ketë hyrë thellë në shpirtin tënd; por megjithatë gëzohu! Jezusi, një Jezus i pikëlluar dhe i dhimbsur – “i njeh” dhimbjet e tua dhe lotët djegës, dhe Ai “do të zbresë për të të çliruar!”
Dhe për këtë dhembshuri hyjnore, ne na jepet siguri edhe në Dhiatën e Re: “Sepse ne nuk kemi kryeprift që nuk mund të vuajë bashkë me dobësitë tona, po që u tundua në të gjitha njësoj si ne, por pa mëkat” Hebrenjve 4:15. Çfarë e vërtete lartësuese! Ne kemi Dhembshurinë e Zotit-Njeri-Ndërmjetësues në pikëllimet tona! Çfarë burimi i gëzimit madhështor, për zemrën e zhveshur dhe të shkretë! Çfarë kullote e gjelbër për t’u shtrirë, në mes të stuhisë dhe furtunës me erë, ose në ditën e errët dhe me re!
Dhembshuria e njeriut është ngushëlluese – por “deri këtu do të shkosh dhe jo më tej”. Dhembshuria e njeriut është e fundme – e kufizuar – dhe shpesh egoiste! Ka pikëllime të panjohura dhe të panumërta në tokë, të cilat janë shumë përtej arritjes të çdo lehtësimi njerëzor!
Vetëm dhembshuria e Jezusit është . . .
madhështore,
e pastër,
e pafundme,
larg nga çdo njollë egoizmi!
Vetë Jezusi ka kaluar nëpër çdo përvojë fatkeqësie. Nuk ka thellësi trishtimi apo ankthi në të cilat mund të zhytem – por krahët e Tij të përjetshëm janë akoma më poshtë! Ai është quajtur “Nervi i madh i dhembshur i Kishës së Tij, mbi të cilin mundimet, shtypjet dhe vuajtjet e popullit të Tij kalojnë vazhdimisht!”
Fëmijë i Pikëllimit! Një zemër njerëzore rreh në Fronin e Qiellit – dhe Ai ka emrin tënd të shkruar në atë zemër! Ai kujdeset për ty sikur askush tjetër të mos kërkonte kujdesin e Tij – sikur ti të ishe i vetmi për të cilin Ai kujdeset!
Ai “është tunduar në të gjitha, njësoj ne!” Siguri e bekuar! Unë kurrë nuk mund të njoh një pikëllim në të cilin “Njeriu i pikëllimit” nuk mund të hyjë. Në mes të sprovave më të mëdha të tokës – më lejoni të dëgjoj sfidën e papërgjigjshme nga buzët e një Shpëtimtari të vuajtur, “A ka pasur ndonjëherë ndonjë pikëllim, si pikëllimi Im!” E megjithatë Ai e piu me dëshirë kupën e zemërimit! Ai nuk u tërhoq nga kryqi i caktuar! Dhe madje edhe kur u var në atë pemë të hidhët – Ai refuzoi verën e thartë që do të kishte zbutur tërbimin e etjes dhe do të kishte zbutur vuajtjet fizike.
A tundohemi ndonjëherë të murmurisim nën dorën e pikëlluese të Perëndisë? “Mendo Atë që duroi një kundërshtim të tillë nga njerëzit mëkatarë, që ti të mos lodhesh dhe të mos humbasësh zemër!” A do të hezitojmë të mbajmë cdo kryq që Zoti ynë e sheh të arsyeshme të vendosë mbi ne – kur mendojmë për Kryqin pafundësisht më të rëndë që Ai e mbarti me kaq butësi dhe dëshirë për ne?
Jezusi ka një qëllim të mençur dhe të hirshëm në çdo disiplinim të mistershëm. Gjuha e tij është: “Kini kujdes për thuprën dhe për atë që e ka caktuar!” Mikea 6:9. Ai ka një zemër tepër të dashur – për të na shkaktuar një pikëllim të panevojshëm ose të tepërt për fëmijët e Tij të shpenguar!
John MacDuff, (1818 – 1895)
“The Rainbow in the Clouds”